Program kulturowy dał uczestnikom projektu możliwość poznania historii, tradycji oraz różnych aspektów Grecji na przykładzie dwóch miast: Pireusu, Aten oraz wyspy Eginy.
Pireus
Pireus (region Attyka) jest największym portem Grecji i trzecim co do wielkości portem Morza Śródziemnego. Usytuowany jest na górzystym półwyspie, około 8 km od centrum Aten. Obecnie Pireus jest częścią aglomeracji ateńskiej- oba miasta są połączone linią metra. W starożytności w stoczniach Pireusu, który był najważniejszym portem , zbudowano flotę walczącą w bitwie pod Salaminą. Podczas wojen peloponeskich Pireus był głównym portem Aten i podzielił ich los. Spartanie spalili Pireus i zburzyli mury. W okresie bizantyjskim port był wykorzystywany okresowo ze względu na dużą odległość od stolicy – Konstantynopola. W czasie okupacji tureckiej Pireus był opuszczony – była tam tylko komora celna i klasztor świętego Spirydona. Obecnie stanowi największy z attyckich portów promowych, przyjmując największe jednostki i łącząc kontynent z wyspami. Znajdziemy tu również wielki port kontenerowy (aktualnie w gestii inwestora chińskiego) i porty wojenne (Zea i Munichia) oraz duże mariny sportowo-turystyczne.
Marina Zéa Nowoczesna przystań może pomieścić 670 jachtów o długości do 150 m i zanurzeniu 8 m. Są tu zapewnione wszystkie podstawowe udogodnienia. W 1896 r. podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich odbyły się tu konkurencje pływackie. W czasach starożytnych znajdował się tu port wojskowy.
Pomnik Genocide of Pontian Pomnik upamiętnia ludobójstwo Greków Pontyjskich. Pomnik znajduje się na Placu Aleksandry w Pireusie. Dzieło składa się ze współczesnej rzeźby stworzonej przez artystę Panagiotisa Tanimanidisa, który nazwał ją „Pyrrhic Flight”. Została odsłonięta podczas specjalnej ceremonii 21 maja 2017 r. Ceremonia była pierwszym wydarzeniem upamiętniającym ludobójstwo w Pireusie. Ludobójstwo pontyjskie było zbrodnią dokonaną przez rząd turecki podczas I wojny światowej. Szacuje się, że w jego wyniku zginęło 353 000 Greków.
Wzgórze Kastélli W starożytności Munychia także Munichia nazywano współczesne wzgórze Kastella, które zlokalizowane jest w Pireusie. Kiedy mówi się o wzgórzu Munichia to warto zauważyć, że w starożytności pełniło ono rolę akropolu w Pireusie. Zdominowało ono wówczas całe miasto i trzy porty. Był to bardzo ważny obszar, nie tylko z punktu widzenia religijnego, ale także strategicznego. W starożytności znajdowała się na nim kilka świątyń m.in. świątynia Artemidy zwanej stąd Artemida Munychia, a później, w okresie macedońskim, zbudowano tam obronną twierdzę. Ze szczytu, gdzie dziś znajduje się Świątynia Proroka Eliasza, można było łatwo kontrolować cały obszar morski, od Sounio po Eginę. Na wzgórzu można zobaczyć również pozostałości fortyfikacji i teatru.
Kościół Profiti Ilias Wcześniej w miejscu, w którym dziś stoi kościół Św. Eliasza, znajdowała się kaplica należąca do klasztoru św. Spiridona, zniszczona przez trzęsienie ziemi. W 1986 roku wybudowano na jego miejscu obecny kościół parafialny w stylu bazyliki, który został ozdobiony przez ikonografów z Pireusu. Jest to bardzo popularna świątynia wśród mieszkańców Pireusu w związku z ceremoniami ślubnymi ze względu na doskonałe położenie.
Ateny
Ateny – stolica i największe miasto Grecji, jeden z najważniejszych ośrodków turystycznych Europy z zabytkami kultury antycznej i zarazem dziesiąty co do wielkości zespół miejski w Unii Europejskiej na poziomie 3,5 mln mieszkańców. Zalążkiem Aten historycznych była warownia z okresu mykeńskiego (połowa II tysiąclecia p.n.e.) na wzgórzu Akropolis. W okresie starożytności Ateny były państwem-miastem (polis) o ustroju demokracji bezpośredniej, jednym z najważniejszych w starożytnej Grecji. Ateny, liczące w tamtych czasach ok. 100 tys. mieszkańców, stały się centrum umysłowym Hellady, promieniującym na ówczesny świat (m.in. Fidiasz, Sokrates, Platon, Arystoteles) oraz silnym ośrodkiem politycznym.
Starożytna Agora – Agora ateńska – najsłynniejsza agora znajdująca się w Atenach w starożytnej Grecji. Usytuowano na niej świątynie, biblioteki i budynki użytku publicznego. Charakterystycznymi budowlami były stoa, czyli zadaszone kolumnady, które chroniły przed deszczem lub słońcem. Agora mieściła się u podnóża stromego, skalistego wzgórza – Akropolu. Działały tu najważniejsze państwowe urzędy, kupcy oferowali swe towary, odbywały się uroczystości publiczne.
Hefajstejon - Świątynia Hefajstosa Świątynia Hefajstosa poświęcona była Hefajstosowi i Atenie – patronom rzemiosła. Była wybudowana w podziękowaniu dla wspaniałych rzemieślników, którzy umożliwili Peryklesowi stworzenie tak wspaniałego miasta. Została zbudowana w porządku doryckim w latach 445-425 p.n.e. i jest to jedna z najlepiej zachowanych świątyń antyku. Ponieważ jej metopy, czyli dekoracje, przedstawiały czyny Heraklesa i Tezeusza, przez długi czas niewłaściwie świątynię opisywano i nazywano Świątynią Thesejon lub Tezejon.
Stoa Attalosa Była to hala kolumnowa, pod którą można się było schronić przed słońcem czy deszczem, czyli miejsce odpoczynku, ale pełniła też funkcje handlowe. Na obu z dwóch kondygnacji znajdowało się po 21 pomieszczeń do handlu. Miała 116,50 metra długości, 20,05 metra szerokości i 13 metrów wysokości. Oryginalny budynek został wzniesiony za panowania króla Pergamonu Attalosa II. Jej ściany były z granitu, schody i drzwi z marmuru hemetyckiego, natomiast kolumny z marmuru pentelickiego. Na obu kondygnacjach znajdowały się podwójne kolumnady po 44 kolumny na każdej, w trzech porządkach: na parterze zewnętrzne kolumny były w porządku doryckim, wewnętrzne jońskim. Na piętrze zaś zewnętrzne w jońskim, a wewnętrzne w pergamońskim. Za nimi były pomieszczenia sklepowe. Została zniszczona w 267 roku podczas najazdu Herulów.Rekonstrukcja budynku odbyła się w latach 1953-1956. Kościół św. Apostołów Jest to jeden z najstarszych kościołów w Atenach. Wzniesiony został w X wieku na fundamentach antycznej świątyni nimf. Kościółek jest niewielkich rozmiarów, zbudowany na planie krzyża greckiego, z którego każde z ramion zakończone jest absydą. Całość wieńczy kopuła oparta na bębnie z wąziutkimi oknami. W środku zachowały się fragmenty starych, XVII i XVIII wiecznych fresków.
Wzgórze Areopagu Wzgórze Aresa, w skrócie nazywane Areopagiem. Rozpościera się stąd piękny widok na pobliski Akropol, który nocą jest podświetlony. Miejsce to jednak jest bardzo ważne historycznie. Wg greckiej mitologii odbył się tu sąd bogów greckich nad Aresem, bogiem wojny. Zabił on bowiem Halirrhothiosa, syna Posejdona. Ares uniknął kary, gdyż dowiódł, że morderstwo było odwetem za uprowadzenie i zgwałcenie córki. Areopag– w starożytnych Atenach - najwyższa rada złożona z byłych archontów. Nazwa rady pochodzi od miejsca obrad – wzgórza Aresa. W skład Areopagu do czasów reform demokratycznych wchodzili wyłącznie przedstawiciele arystokracji. Areopagici mieli najwyższą władzę sądowniczą i polityczną w starożytnej Grecji. W gestii Areopagu leżało prowadzenie polityki oraz ogólnego nadzoru nad sądownictwem i prawami. W sprawach wielkiej wagi państwowej zajmowali się wymierzaniem kar za najcięższe przestępstwa i kontrolowaniem wszelkich urzędników, w tym archontów. Areopag miał prawo odwołać ich z urzędu. Radę Starszych zreformował w 594 r. p.n.e. archont Solon, nadając jej cech organu strzegącego praw, obyczajów i moralności, co spowodowało stopniowe ograniczanie jej kompetencji. Upadek jej znaczenia na rzecz instytucji stworzonych przez Solona, Klejstenesa i Peryklesa miał wielki wpływ na kształtowanie się początków demokratyzacji Aten.
Wzgórze Filopapposa (Wzgórze Muz) To wzniesienie w centrum Aten, na którym można rozróżnić trzy szczyty: Wzgórze Nimf, Wzgórze Muz i Wzgórze Pnyks. Położone jest na południowy zachód od Akropolu i tym samym jest miejscem, z którego mamy najlepszy widok na sam Akropol i z drugiej strony, na Pireus. Ciekawostką jest, że przy dobrej pogodzie można zobaczyć zarysy wysp Eginy i Salaminy. Na wzgórze prowadzi co najmniej kilka ścieżek z różnych stron miasta.
Pomnik Filopapposa Na samym szczycie wzgórza Muz znajduje się monumentalny pomnik nagrobny, ufundowany przez mieszkańców, w latach 114 - 116 n.e., dla Filopapposa, syryjskiego księcia, który zasłużył się jako dobroczyńca miasta. W 1687 roku, podczas oblężenia Aten przez Wenecjan, pomnik został uszkodzony przez turecki pocisk. W XIX i XX wieku przeprowadzono prace archeologiczne w pobliżu monumentu, a sam zabytek został poddany szeregowi prac renowacyjnych. Pomnik składa się z mauzoleum w formie sześcianu oraz wieńczącej go potężnej, dwupiętrowej fasady. Dolną część fasady zdobi płaskorzeźba przedstawiająca uroczystą procesję, w której Filopappos, w stroju konsularnym, jedzie w czterokonnym rydwanie. W części górnej znajdują się nisze z posągami Filopapposa i jego dziadka Antiocha IV.
Więzienie Sokratesa Jest to wykuty w skale kompleks komór i korytarzy wykutych w zboczu Wzgóza Muz w V w. p.n.e. Według tradycji jest to miejsce, w którym przetrzymywano Sokratesa przed rozpoczęciem się jego procesu. Wielu naukowców powątpiewa jednak w tę wersję. Niektóre podania mówią, że była tu antyczna łaźnia. Faktem natomiast jest, iż na czas II wojny światowej, schowano tu antyki z Akropolu, by tym samych uchronić przed grabieżą i zniszczeniem.
AKROPOL Wzniesiony na wapiennym wzgórzu Akropol (gr. Ακρόπολη) góruje nad centrum miasta i jest wizytówką Aten. Największa ozdoba ufortyfikowanej skały to Partenon (świątynia poświęcona Atenie Partenos), który definiuje cały krajobraz stolicy Grecji. Wzgórze liczy sobie ponad 150 metrów n.p.m., lecz różnica wysokości względem najbliższej okolicy to "zaledwie" 70 metrów. Akropol ateński od 1987 roku znajduje się na liście światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO. Obecnie jest to jedna z najczęściej odwiedzanych atrakcji świata. Zakłada się, że wzgórze ufortyfikowano i wykorzystywano już w czasach cywilizacji mykeńskiej (II tysiąclecie p.n.e.). W okresie archaicznym (trwającym od VIII do V wieku p.n.e.) Akropol zaczął powoli przemieniać się w centrum religijne, a dokładniej w sanktuarium bogini Ateny. W VI wieku p.n.e. na szczycie powstał przybytek Ateny Polias (pol. Ateny Opiekunki Miasta). W 480 roku p.n.e. armia Kserksesa splądrowała i zburzyła Ateny. Persowie niszczyli wszystko co napotkali na swojej drodze - po zabudowaniach Akropolu nie został kamień na kamieniu. Dzięki staraniom Peryklesa, w 447 roku p.n.e. rozpoczął się ponad piętnastoletni projekt budowlany, którego celem było przebudowanie Akropolu i stworzeniu ze wzgórza najznamienitszego centrum religijnego starożytnego świata. Do pomocy przy projekcie zaproszono rzeźbiarza Fidiasza. Kolejny rozkwit miasta nastąpił w czasach rzymskich, których początek można datować na 146 rok p.n.e. Na przestrzeni wieków wzgórze zmieniało swoje funkcje - w okresie chrześcijańskim świątynie konsekrowano na kościoły, a po zdobyciu Aten przez Turków Partenon stał się meczetem. 26 września 1687 roku, w trakcie wojny wenecko osmańskiej, wystrzelona z sąsiedniego wzgórza Filopapposa przez Wenecjan kula trafiła wprost w Partenon, który obrońcy wykorzystywali jako skład amunicji. Wybuch był tak silny, że zginęło kilkaset osób, a dawna świątynia została niemalże zrównana z ziemią. Pozostałości światyń zostały wywiezione z Grecji na przełomie XVIII i XIX wieku. Nazywane są marmurami Elgina i znajdują się obecnie w Muzeum Brytyjskim w Londynie.
Propyleje Propyleje to typowa budowla, którą można było znaleźć w prawie każdym antycznym greckim mieście. Jest to masywna brama prowadząca do świątyni. Oczywiście największe i najbardziej monumentalne propyleje można znaleźć na Akropolu ateńskim. Konstrukcja nad ateńskim Propyleje została rozpoczęta w 437 a zakończona w 432 r. p.n.e. Budowla została wzniesiona w porządku doryckim w całości z marmuru. W części głównej znajdują się dwie bramy. Fasady budynku mają po sześć kolumn. Do wejścia prowadzą ogromne schody. Budynek w części zachodniej zasłynął przez swój majestatyczny sufit wykonany z marmurowych kasetonów pomalowanych w kolorze niebieskim z gwiazdami.
Partenon Budowla na Akropolu, którą widać z prawie każdego miejsca w Atenach to Partenon. Jest to świątynia poświęcona bogini Atenie Partenos. Nazwa budowli pochodzi właśnie od bogini na cześć, której wzniesiono świątynię. A budowę rozpoczęto z inicjatywy ówczesnego polityka Peryklesa w połowie V w. p.n.e. Głównym architektem pracującym nad budową Partenonu był sam Fidiasz, który uważany jest za najwybitniejszego rzeźbiarza greckiego. To on właśnie wykonał ogromny posąg Ateny Partenos. Posąg, który mierzył 13 m wysokości nie zachował się do dzisiejszych czasów. Świątynia przetrwała w nienaruszonym stanie przez wieki aż do momentu pożaru w IV wieku i wkrótce potem przemieniono ją na kościół chrześcijański. Następnie teren przejęli Turcy i z Partenonu zrobili meczet. Świątynia trafiła w ręce Greków dopiero w XVIII w. i wtedy właśnie zaczęły się prace rekonstrukcyjne.
Erechtejon Drugim największym z symboli Akropolu jest świątynia nazywana Erechtejonem, która powstała w latach 421-406 p.n.e. Budynek podzielony był na dwie niezależne części - w jednej czczono Posejdona, a w drugiej Atenę. Wewnątrz kompleksu znajdowało się też sanktuarium Erechteusza, jednego z mitologicznych królów Aten, na cześć którego nazwano świątynię. Najbardziej znanym elementem Erechtejonu jest Ganek Kor - niewielki portyk, którego dach wspiera się na sześciu kolumnach w formie wyprostowanych kobiet. Kolumny te nazywane są kariatydami, choć określenie to weszło do użytku dopiero w późniejszym okresie, o czym świadczyć ma inskrypcja wyryta na świątyni, w której wykorzystano określenie Kory (od słowa Korai, oznaczającego dziewice).
Teatr Dionizosa Najdalej na wschód położonym zabytkiem południowego zbocza jest Teatr Dionizosa, na scenie którego narodziła się grecka tragedia. Ateński budynek był protoplastą wszystkich greckich teatrów. Budowlę dedykowano Dionizosowi, bogowi płodności i wina, którego świątynia znajdowała się nieopodal. Kamienną konstrukcję wzniesiono dopiero w IV wieku p.n.e. pod rządami Likurga. Budowla została zniszczona w I wieku p.n.e. i odbudowana w czasach rzymskich, już z nowymi trybunami. Obecnie możemy stanąć przy scenie i wejść na fragment trybun.
Stoa Eumenesa Stoa Eumenesa była podłużnym budynkiem o długości niemal 200 metrów, który zajmował większą część południowego zbocza i niemal przylegał do Teatru Dionizosa. Budowla była prezentem od króla Pergamonu Eumenesa II (o którym wspomnieliśmy opisując Piedestał Agrypy). Wzniesiono ją około 160 roku p.n.e. z marmuru wydobytego na terenach dzisiejszej Azji Mniejszej. Portyk budynku miał dwa poziomy. Jego zewnętrzna kolumnada składała się z 64 kolumn w porządku doryckim, a wewnętrzna z 32 kolumn w stylu jońskim. Budowla miała bezpośrednie połączenie z Odeonem i służyła gościom jako schronienie przed słońcem. W budynku przechowywano też rekwizyty teatralne. Do naszych czasów zachował się podłużny fragment z charakterystycznymi łukami, ale bez słynnej kolumnady.
Odeon Heroda Attyka Monumentalny odeon wzniesiono w 161 roku na zlecenie Heroda Attyki, rzymskiego polityka i filozofa, który chciał w ten sposób uczcić pamięć żony Aspasii Regilli. Odeon w architekturze starożytnej pełnił funkcję krytego teatru. Budowla wzniesiona w Atenach mogła pomieścić około 5000 osób i uważana była za najwspanialszy budynek tego typu w całym antycznym świecie, a dach teatru był arcydziełem starożytnej architektury. Odeon w III wieku zburzyli Herulowie. W odeonie na Akropolu do dziś odbywają się koncerty i występy teatralne.
Rzymska Agora Agora rzymska została zbudowana w I wieku p.n.e. za panowania Juliusza Cezara i Cezara Augusta – dzięki darowiznom od dwóch cesarzy. Wejściem na rynek była Brama Atheny Archegetis, czyli Brama Ateny Rządzącej. Jest to dorycki portal datowany na 10 rok p.n.e. Charakteryzował się dużą kolumnową konstrukcją, przypominającą przód świątyni (znajduje się na zachodnim krańcu stanowiska archeologicznego). Za czasów panowania cesarza Hadriana plac został wyłożony marmurowymi płytami. Podobnie jak grecka agora, tak i to stanowisko archeologiczne jeszcze do XIX wieku było całe pokryte domami. Czasem na starych obrazach można jeszcze odnaleźć widok Bramy Ateny wyrastający z otaczających ją budynków. Większość tych budynków pochodziła z okresu bizantyjskiego i tureckiego, zatem zniszczenie ich by odsłonić rzymską agorę było zniszczeniem również historycznej części miasta. Oprócz Bramy Ateny Rządzącej na stanowisku tym znajduje się bardzo charakterystyczny, ośmioboczny budynek, tzw. Wieża Wiatrów. Należy on do najlepiej zachowanych budynków starożytnych Aten. Budowla została odkopana w XIX wieku przez ww. Greckie Towarzystwo Archeologiczne. Budynek najprawdopodobniej został zaprojektowany przez Andronika z Cyru, a jego powstanie datuje sie na 50 rok p.n.e., aczkolwiek według drugiej tezy na II wiek p.n.e. Mierzy 12 metrów wysokości i była zwieńczona 8 metrowym wskaźnikiem kierunku wiatru na szycie którego ruchomy posążek Trytona wskazywał jego kierunek. W środku znajduje się też 9 zegarów słonecznych.
Biblioteka Hadriana Wzniesiona w 132r. Biblioteka Hadriana była monumentalna. Do dziś zachował się tylko fragment fasady z wejściem ozdobionym czterema kolumnami. Trzeba wyobraźni, by przywołać obraz pierwotnego gmachu, który w starożytności był luksusowym zespołem architektonicznym i symbolem kulturalnej potęgi miasta. Przechowywano tu przeszło 17 tysięcy zwojów papirusu. Budynek został poważnie uszkodzony w III wieku, w V wieku, na dziedzińcu powstał kościół. Z czasem biblioteka obróciła się w ruinę, a jej wnętrza przekształcono w bazar. Pod koniec XIX wieku wybuchł tam pożar, który strawił budynki doszczętnie.
Anafiótika - zabudowania wzorowane na miasteczku z Cyklad Anafiotika jest niezwykłą enklawą w środku Aten. Powstała w XIX wieku jako wieś w samym centrum miasta, u stóp Akropolu. Zabudowania wznieśli murarze z cykladzkiej wyspy Anafi, których sprowadził król Otton I. Urocze domki, bielone wapnem ściany, kolorowe wąskie uliczki z cudowną roślinnością i wszędobylskimi kotami. Atmosfera przypomina Cyklady.
Dzielnica Pláka Plaka to historyczna dzielnica Aten, która skupiona jest wokół północnych i wschodnich stoków Akropolu. Jej zabudowa to labiryntowe, często kręte ulice, a dominującą architekturą jest neoklasycyzm. Powstała na obszarach mieszkalnych starożytnego miasta Ateny, miasta Peryklesa, jak mówiono kiedyś – w „sąsiedztwie Bogów”. Rokrocznie dzielnicę tą odwiedzają setki tysięcy turystów. Większość ulic jest zamknięta dla ruchu samochodowego. Można tu spotkać ulicznych muzyków, sprzedawców kwiatów, ręcznie robionych bransoletek, rzesze ulicznych artystów.
Łuk Hadriana – starożytny rzymski łuk triumfalny, znajdujący się w pobliżu Olimpiejonu w Atenach. Łuk został wzniesiony za panowania cesarza Hadriana w ramach projektu rozbudowy miasta, na granicy zbudowanej z rozkazu cesarza nowej dzielnicy. Fakt ten upamiętniają wyryte na sklepieniu budowli dwie inskrypcje. Od strony Akropolu napis głosi: „Oto są Ateny, starożytne miasto Tezeusza”, od drugiej strony zaś: „Oto jest miasto Hadriana, nie Tezeusza” .
Świątynia Zeusa Olimpijskiego, Olimpiejon, była największą spośród wszystkich świątyń starożytnej Grecji. Nietrudno jest to sobie wyobrazić, spoglądając na te kilkanaście kolumn, które przetrwały do dzisiejszych czasów. Jej budowę rozpoczęto w drugiej połowie VI wieku, a ukończono dopiero w pierwszej połowie II wieku n.e. Zatem łatwo policzyć, że powstawała przez blisko 600 lat, ale oczywiście z długimi przerwami. Była to z pewnością najokazalsza budowla, której budowę rozpoczęto za ich rządów, dokładnie w 520 roku p.n.e. Stylobat, czyli górna powierzchnia kamiennej podstawy miała wymiary 41 na 107,5 metra. Na świątynię składały się 104 kolumny, ułożone po bokach w dwóch rzędach po 20, a od frontu i od tyłu po trzy rzędy po 8 kolumn. Kolumny były marmurowe, o wysokości 17 metrów i 2 metrów średnicy. Według pierwszych, oryginalnych planów z czasów Pizystratydów, kolumny zbudowane były w porządku doryckim.W czasach średniowiecza porzucona Świątynia Zeusa Olimpijskiego ostatecznie zaczęła popadać w ruinę. Zaczęto ją wykorzystywać jako źródło darmowego budulca. Tym samym poprzez systematyczne rozszabrowanie zaczęła znikać z krajobrazu Aten. Do XV wieku zachowało się zaledwie około 20 kolumn. Trzęsienie ziemi, czy też jak niektórzy twierdzą gwałtowna wichura, która miała miejsce w 1852 roku (26 października) spowodowała powalenie kolejnych na ziemię, dlatego obecnie stoi ich tylko 15.
Stadion Panatanajski obiekt jest lekko zmienioną rekonstrukcją historycznego obiektu z czasów starożytnych, na którym odbywały się rozgrywki ku czci bogini Ateny. Obiekt początkowo miał drewniane siedzenia, jednak w 329 roku przed naszą erą został pokryty marmurem zgodnie z pomysłem władcy Likurga. Trochę później, w 140 roku przed naszą erą za panowania Heroda Attyka, został rozbudowany i przybrał kształt podkowy, który wyróżnia obiekt również dzisiaj. W tamtych czasach miał pojemność około 50 000 miejsc. Stadion przez lata popadał w ruinę i niszczał. Pomysł na jego odbudowę pojawił się razem z pomysłem wskrzeszenia idei Igrzysk Olimpijskich, które odbyły się w 1870 i 1875 roku. Stadion został zrekonstruowany zachowując kształt trybun, zmieniony został za to kształt boiska. W 1896 roku odbyły się na nim pierwsze nowożytne Igrzyska Olimpijskie. Grecy nazywają go również “Kallimármaro”, co w bezpośrednim tłumaczeniu oznacza “piękny marmur” lub “stworzony z pięknęgo marmuru”. W słoneczny dzień jego widok imponuje. Dzisiaj na obiekcie odbywają się koncerty, a rzadziej zawody sportowe (podczas igrzysk w 2004 roku odbyły się tu zawody łucznicze).
Parlament - zmiana wart Ewzoni to reprezentacyjna formacja greckiej armii. W jej skład wchodzą elitarne jednostki lekkiej piechoty lub oddziałów górskich. To właśnie ich pełnią wartę przy grobie nieznanego żołnierza przy budynku greckiego parlamentu w Atenach. Grób Nieznanego Żołnierza to pomnik, który wykonano w latach 1929 - 1930. W samym centrum ukazana jest postać leżącego hoplity. Po bokach widnieją cytaty z mowy pogrzebowej Peryklesa. Dalej ukazane są brązowe tarcze z nazwami miejscowości, które upamiętniają miejsca walk Greków. Zmiana warty odbywa się co prawda o każdej pełnej godzinie, ale to w niedzielę o godzinie 11 jest ona wyjątkowo uroczysta. Ewzoni ubrani w galowe mundury, prowadzeni są przez orkiestrę wojskową, a w trakcie zmiany warty odgrywany jest hymn państwowy.
Narodowe Muzeum Archeologiczne jest największym greckim muzeum. Jego pierwotnym założeniem miało być zabezpieczenie wszystkich znalezisk archeologicznych z najbliższej okolicy. Gdy bowiem w XIX w. zaczęto archiwizować znaleziska, szybko okazało się, że Ateny to miejsce szczególne. Miejsce stopniowo stawało się głównym Państwowym Muzeum Archeologicznym i wzbogacane o znaleziska z całej Grecji. Obecnie znajduje się tu ponad 20 000 eksponatów od początku prehistorii do późnej starożytności.
Najcenniejsze eksponaty: Kuros to szczególny typ posągu, charakterystyczny dla sztuki greckiej z okresu 640 ÷ 630 r. p.n.e. Zawsze przedstawia nagiego, młodego mężczyznę z rozpuszczonymi, falowanymi włosami i z rękoma luźno opuszczonymi wzdłuż ciała. Młodzieniec ma zagadkowy, tzw. archaiczny uśmiech.
Dżokej na koniu . Rzeźbę, w kawałkach wydobyto z wraku statku leżącego u wybrzeży wyspy Eubea, w latach dwudziestych XX w. Powstanie zabytku datuje się na około 140 r. p.n.e.
Maska Agamemnona, która znaleziona została przez Heinricha Schliemanna, w jednym z grobów znajdujących się w Mykenach. Jej powstanie bowiem datuje się na około 1 500 r. p.n.e.
Ścienne freski z Akrotiri . Jedyne malowidło ścienne z Akrotiri (dziś znane jako Santorini), które zostało znalezione na miejscu, obejmujące trzy ściany tego samego pokoju. Ukazuje krajobraz skalistego terenu przed erupcją wulkaniczną. Czerwone lilie z żółtymi łodygami dominują. w formacjach wulkanicznych czerwonych i grafitowych. Przelatujące górą jaskółki samotne lub w parach symbolicznie ogłaszają coroczne odrodzenie natury.
Brązowy posąg Zeusa lub Posejdona. Znaleziony w morzu, w okolicy północnej części wyspy Eubea. Powstanie datuje się na około 460 r. p.n.e.
Posąg Nike. Powstał z marmuru pentelicznego. Posąg stanowił centralny akroterion na zachodnim szczycie świątyni poświęconej Asklepiosowi. Rzeźba przedstawia Nike w trakcie lotu, z rozwianą na wietrze szatą. W prawej ręce trzyma kuropatwę, symbol uzdrawiającej mocy Asklepiosa. Pochodzi z około 380 r. p.n.e.
Statua Ateny. Mitologiczna Atena była dla starożytnych mieszkańców Polis najważniejszą boginią. W muzeum znajduje się posąg Ateny z marrmuru pendelickiego. Statua znaleziona została w pobliżu szkoły Warwakion, dlatego nazwano ją "Atena z Warwakion".
Mechanizm z Antykithiry – starożytny mechaniczny przyrząd zaprojektowany do obliczania pozycji ciał niebieskich. Znaleziony został we wraku obok greckiej wyspy Andikitira (Antikythera, zwyczajowa polska nazwa to Antykithira), między Kíthirą a Kretą, datowany na lata 150–100 p.n.e. Do czasu XVIII-wiecznych zegarów nie jest znany żaden mechanizm o podobnym stopniu złożoności. Urządzenie jest prezentowane w kolekcji Narodowego Muzeum Archeologicznego w Atenach.
Wzgórze Likawitos z Kościołem Św. Jerzego Wzgórze Likavitos (Likawitos, Lycabettus) to najwyższe wzniesienie w Atenach. Ma wysokość 277 m. Na szczycie znajduje się teatr, gdzie odbywają się różnego rodzaju imprezy i koncerty(zagrali tam między innymi Leonard Cohen, Bob Dylan, Black Sabbath, Deep Purple, Scorpions, Mikis Theodorakis i wiele innych gwiazd), a także kawiarnia, restauracja i kościół Agios Georgios. Z góry rozpościera się wspaniały widok na miasto i okolicę. To doskonałe miejsce do obserwowania zachodu słońca, a także panoramy Aten po zmroku, z podświetlonym Akropolem. Średniowieczny kościół został zbudowany na szczycie wzgórza Lycabettus, wewnątrz warto zwrócić uwagę zwłaszcza na dwie kaplice, poświęcone prorokowi Eliaszowi oraz św. Konstantynowi.
Egina
Egina – wyspa grecka w Zatoce Sarońskiej, należąca do archipelagu Wysp Sarońskich.Według mitologii greckiej nazwa wyspy pochodzi od imienia nimfy Ajginy (Egina, Aegina), córki boga Asoposa, uwiedzionej przez Zeusa, który zabrał ją na wyspę. Znaleziska archeologiczne w Kolonie (niedaleko stolicy wyspy) datowane na 3000 r. p.n.e., dowodzą, że była ona zamieszkana już w okresie neolitycznym. Później władali nią Minojczycy, a po nich Dorowie. Największego rozwoju wyspa doświadczyła w VII i VI wieku p.n.e., gdy jej żegluga osiągnęła szczyt możliwości, rozwijał się też handel. W 459 p.n.e. Ateńczycy pod przywództwem Peryklesa napadli na wyspę i nakazali usunięcie murów obronnych, co oznaczało koniec świetności Eginy. W epoce nowożytnej Egina wniosła znaczny wkład w działania wojny o niepodległość Grecji z Turkami. Obecnie Egina znana jest z upraw orzechów pistacjowych, jak również winogron, oliwek, fig i migdałów. Popularne są także miejscowe wyroby ceramiczne. Nikos Kazandzakis w domu na Eginie napisał swą powieść Grek Zorba.
Muzeum Archeologiczne ze świątynią Apolla Niedaleko portu w Eginie, na wzgórzu Kolona, znajdują się ruiny starożytnej twierdzy oraz kolumna ze świątyni Apollina. W pobliżu wejścia do ruin stworzono niewielkie muzeum archeologiczne.